|
Archiwum
Zakładki:
tu pisz
współ_rymię
Bywam
Zawieszone?
|
środa, 03 maja 2017
Dopiero drugi maja, a ja plan mam już zrealizowany. To nie był zły pomysł, by wbrew wszystkiemu - nie wyjeżdżać. Piątek wieczór z winem. Sobota na odespanie (oraz refleksję, że z wiekiem powinnam bardziej się skłaniać ku mniej garbnikowym trunkom). W niedzielę odzyskałam trochę energii, pierwsze, drugie pranie, popołudniowy rower. Puste miasto sprzyjało pokonywaniu lęków = pokonywaniu ulic bicyklem. Sukces, brak wywrotek. Święto pracy uczciłam wytężoną pracą, dziś też. Choć dziś przyjemniej, bo z akompaniamentem Trójkowego Topu. Zrobiłam porządki nawet w szafach, na szafach i we włóczkach; wszędzie pachnąco i niestrasząco. Świeża pościel i firanki. Nawet paragony w końcu ogarnęłam i portfel zmieniłam na nowy (prezent gwiazdkowy). A teraz już kąpiel, koreańska maska na twarz i zajzajer według przepisu moje-waterloo w szklaneczce (krówka+%). Pańcia ma relaks. (kopypasta z fejsbuka, bo w sumie nie wiadomo, gdzie się takie wspomnienie lepiej uchowa)
poniedziałek, 16 stycznia 2017
Chciałabym nucić za Kasią N., że to pierwszy taki rok, gdy do normy wraca mi puls. Nie wraca. Herzklekoty mają się dobrze, dziękuję. Zapasy mieszanki kozłka, chmielu, melisy i męczennisy wręcz przeciwnie - maleją. Kolejny taki styczeń, kiedy wszystkiego brakuje mi tak bardzo, że oddechu też. Tylko łez w nadmiarze. Nie wiem, czy wtedy kończy mi się tolerancja na zimową ciemność, czy też okoliczności mi to robią, że akurat w styczniu padam na twarz, w błotną kałużę żałosnych łez. Sześć lat temu, w styczniu, wróciłam z urlopu, a trzy dni później pracy miałam już tak dość, że w sekundzie podjęłam decyzję, że nie pójdę do niej nigdy więcej. Pięć lat temu Rodzice za uszy wyciągali mnie z bagna mamiąc wizją słonecznych wakacji. Znów rzucałam pracę. Cztery lata temu uciekłam z fejsbuka, żeby nikt nie patrzył, jak płaczę. I żeby nie patrzeć na ludzi, którzy nie płaczą. Trzy lata temu zaczęłam właśnie wymarzoną pracę, co zachwiało trochę algorytmem nieszczęśliwych styczni. Dwa lata temu o tej porze trafiłam do specjalistycznej poradni, prosząc o syntentyczny święty spokój. Rok temu, zdrowa jak koń, poprosiłam o tydzień zwolnienia od życia, i tylko trochę walczyłam z wyrzutami sumienia, że oszukuję. I że ktoś zawoła "sprawdzam!", a wtedy wyda się, że nie jestem chora, tylko nie umiem żyć. ... Nie pomaga pomyśleć, że inni mają gorzej i że w obliczu nieszczęść tego świata nie wypada mi się nad sobą użalać. Nie zrobicie tego lepiej ode mnie: sama skutecznie dowalam sobie argumentami z rozumu, że przecież jestem zdrowa, mam ciepło, gdzie spać i co jeść, i o co ci do cholery chodzi. ... Za stary, żeby ciągle się pytać: "dlaczego?"
wtorek, 03 stycznia 2017
Już bardzo dawno (pewnie od czasów licealnych) nie miałam tak dobrego czytelniczo roku. 28 książek, z czego wiele całkiem niecienkich.
Na początku roku pożyczyłam od brata nieużywany przez niego czytnik. Chciałam zweryfikować tezę, że z czytnikiem czyta się więcej. Owszem. To prawda. Przynajmniej u mnie się sprawdziło. Kilka najlepszych tomów, bardzo różnych, ale każdy na swój sposób ważny i warty przeczytania, zaznaczyłam. Jeśli ktoś poszukuje stosunkowo lekkiej, ale przyzwoitej lektury z kobiecą bohaterką, to obie triady do tej kategorii wpadają. Gail Carriger fantastyczna, postpunkowa i nieco zwariowana (to moja wakacyjna lektura). Kobiety z ulicy Grodzkiej to krakowska saga z początku XX wieku osnuta wątkiem po kądzieli.
piątek, 02 września 2016
Nie potrzebuję już bloga. Nie, wróć. Coraz mniej potrzebuję bloga. Coraz bardziej prawdziwych ludzi.
wtorek, 24 maja 2016
Każdego dnia przybywa przestrzeni i płaszczyzn, w których tak bardzo rozbiegam się między tym, co jest, a co mi się wydaje. Z naciskiem na to, jaka jestem, a jaka sama sobie wydaję się być. Są teorie, że najmocniejszym instynktem, niepodważalną siłą jest wola życia, miłość, czy to rodzicielska, czy kochanków, czy cośtam innego. A mnie się czasem zdaje, że PRZYZWYCZAJENIE. Silniejsze niż potrzeba zmian. Silniejsze niż chęć bycia szczęśliwym, skoro nieszczęśliwa być już umiem. Sporo pracy wkładam w ważne sprawy. A potem orientuję się, że tylko tak mi się wydaje. Albo też: dużo pracy wkładam w markowanie prób pójścia do przodu. A jak stałam tak stoję. Jak wmurowana. To zabawne, gdy w 2013 wracałam do Poznania sama sobie życzyłam, by udało się mi zapuścić tutaj korzonki. To nic dziwnego, że jakby przyblokowana jestem. Puściłam korzonki. I teraz co - karczować? Czy raczej podlewać? |
