Parę dni nad morzem. Cudnie, ale tak krótko. No i nie był to leniwy odpoczynek. Intensywny czas z rodzinką. Dużo łażenia, z wózkiem. Wróciłam ze zmęczonymi nogami. Zdrowo.
Dziwnie było jeździć przez Trójmiasto, wszędzie mieć wspomnienia i flashbacki, a żadnych planów na spotkania. Nawet nikomu nie przyznałam się, że będę, bo i tak nie było kiedy. Ale jednak. Dziwnie bardzo.
Za to inna sprawa. Chardonnay frizante z Lidla. Poza przyjemnymi, rześkimi bąbelkami, dało mi także przemiłe pytanie kasjerki o to, ile mam lat. Bo nie była pewna. A dodajmy, że zdarza mi się to raptem trzeci raz w życiu (takie pytanie, a nie wino). Oraz, że w ostatnich miesiącach przyrost siwych włosów postępuje geometrycznie, a ja byłam po całym dniu podróży.
Trójmiasto, jakże cię nie kochać?
A tymczasem już normalny tydzień pracy, obowiązków sporo. Do wakacji roboty huk, więc wracam z pracy i siadam do pracy. Chyba że nie. Wtedy szukam kogoś, kto by mnie kopnął w zadek, żeby do tej pracy jednak.
