Całkiem o tym zapomniałam, ale... Na jednej z pierwszych stron kalendarza na ten rok, gdy notowałam sobie, co bym chciała, co mi się marzy, i co planuję, pojawiło się słowo-klucz. Wytrych do oczekiwań względem siebie samej i wobec tego roku. DOBROSTAN. Zapomniałam o tym, bo jeszcze się dobrze rok nie rozpędził, gdy okazało się, że jest on dla mnie jak najdalszy od dobrostanu. Skopał mnie tak, że jeszcze się boję spróbować podnieść głowę, bo może zaraz kolejne uderzenie. Sponiewierał tak, że boję się pytać nieba z ironią: " i co jeszcze?", by nie prowokować.
A potem trafiam, na pyszny obiad, w cudownym towarzystwie do tego miejsca. Zagapiam się, zamyślam, a w głowie BANG! Ten błogostan, taki tu i teraz, nie na zawsze, ale na jedną dobrą chwilę. I tamten wymarzony dobrostan. Jak odbicia w krzywym lustrze.
Tyle szczęścia w ile uwierzę.
